Hej, to ja, Merit. Mam siedemnaście lat i mieszkam w dawnym kościele, o czym wciąż przypominają mi stare witraże w oknach. Moja schorowana matka mieszka w piwnicy, a ojciec – razem z nową żoną i moim rodzeństwem – na piętrze. Jest dziwnie? To nie wszystko! Mam siostrę bliźniaczkę. Honor to chodzący ideał i zawsze była moim przeciwieństwem. A mój brat Utah? Nieznośny perfekcjonista, z którym się nie dogaduję.

Jak możecie się domyślić, nie pasuję do tej rodziny. Zawsze stoję z boku. Sytuacji nie poprawia fakt, że zakochałam się w... chłopaku siostry. Czy powiem o tym komukolwiek? Nie pisnę słowa. Będzie to kolejna tajemnica, którą dorzucę do worka z sekretami rodziny Vossów. Boję się, że gdy zaczną wychodzić na jaw, pozostanie mi po prostu zniknąć – z domu i z własnego życia.

A może lepiej będzie, jeśli opuszczę bliskich już teraz?

Lepiej im będzie bez Merit, prawda?

Nie każdy błąd zasługuje na konsekwencje. Czasem jedyne, na co zasługuje, to przebaczenie.

COLLEEN HOOVER to autorka poruszających powieści młodzieżowych. Zaczęła pisać dla przyjemności, ale pisarstwo szybko stało się jej pasją i sposobem na życie. Jej książki trafiają na najwyższe miejsca list bestsellerów, są też wysoko oceniane przez czytelników. Za jej najpopularniejszą serię dla młodzieży uznawany jest cykl „Hopeless”.

To najlepsza książka z gatunku young adult, jaką przeczytałam. Z jednej strony szalona, dziwna, pokręcona… tak jak wszystkie emocje targające nastoletnią duszą. Z drugiej strony uświadamiająca, jak łatwo można zignorować całą masę istotnych znaków, które zapowiadają tragedię. Wyjątkowa, wciągająca i pouczająca – taka jest ta powieść Colleen Hoover.

JOANNA LESZCZA, @bookaholic-in-me

„Without Merit” pokazuje nam, jak ważne są szczere rozmowy, wzajemne zrozumienie i drobne gesty wśród najbliższych. Jak perspektywa, z której patrzymy, zmienia obraz rzeczywistości. Oraz uświadamia to, co najważniejsze: że czasem naprawdę warto skorzystać z pomocy.

 JULIA PASIEWICZ, @Laurel

Nie płaczę przy książkach, a jeśli to się zdarzy, świadczy tylko o tym, że autor naprawdę potrafi przekazać emocje. Przyznam wam zatem, że to historia, przy której uroniłam łzę. I to niejedną. PATRYCJA PIASECKA, @ZaczytanaMatkaPatka