Historie afgańskie to intymny portret trojga ludzi, których drogi się rozchodzą, i kraju ogarniętego wojną.
W swoim międzynarodowym bestsellerze Księgarz z Kabulu wielokrotnie nagradzana dziennikarka Åsne Seierstad ukazała życie w Afganistanie przed upadkiem reżimu talibów i po nim w 2001 roku. Dwadzieścia lat później talibowie wrócili do władzy, a Seierstad powraca z Historiami afgańskimi, książką, która pomoże nam zrozumieć przeszłość, teraźniejszość i przyszłość Afganistanu.
Seierstad przedstawia troje bohaterów, których życie zostało ukształtowane przez upadek i powstanie talibów: Dżamilę, Baszira i Arianę, a także ich rodziny, przyjaciół, wrogów i współbojowników. Dżamila jest działaczką na rzecz praw kobiet, Baszir – talibskim dowódcą, a Ariana studentką prawa, której do skończenia studiów pozostał jeden semestr, gdy talibowie doszli do władzy.
Dzięki ich historiom zaczynamy pojmować, co doprowadziło do przejęcia władzy przez talibów w 2021 roku, jak potoczył się pierwszy rok ich rządów i jak może wyglądać najbliższa przyszłość Afganistanu.

ÅSNE SEIERSTAD – wybitna norweska dziennikarka i pisarka. Międzynarodową sławę przyniosły jej książki, które były owocem wypraw w rejony ogarnięte wojną: do Afganistanu (Księgarz z Kabulu, W.A.B. 2005, 2013, 2016 i 2025), Iraku (Hundre og én dag, 2003) i Czeczenii (Dzieci Groznego, W.A.B. 2009).
W 2013 roku wydała wstrząsający reportaż o masakrze na wyspie Utoya – Jeden z nas.
Opowieść o Norwegii (W.A.B. 2015), uznany przez „The New York Times Book Review” za jedną z najwybitniejszych książek roku, a w 2016 roku książkę Dwie siostry, historię ucieczki dwóch nastoletnich Norweżek o somalijskich korzeniach do Państwa Islamskiego (W.A.B. 2018).

Każdego ranka, kiedy bracia wkładali szkolne mundurki, chwytali tornistry i wybiegali, siostry zostawały w domu. Nauka mogła je zaburzyć i zepsuć, sprowadzić niecne myśli, wywołać niepokój.
Wówczas spadłaby ich wartość na rynku małżeńskim. A przecież liczyło się głównie to – ich wartość. Wartość rynkowa. (...)
Dlatego, aż do osiągnięcia wieku pozwalającego na zawarcie małżeństwa, istotne było maksymalne podniesienie wartości córek. Na niektóre czynniki – takie jak klan czy status rodziny – nie miało się bezpośredniego wpływu. Tym ważniejsze stawało się pielęgnowanie tych zalet, nad którymi się miało kontrolę. Niewidoczność była elementem potwierdzającym czystość dziewcząt. Żaden mężczyzna nie mógł zobaczyć sióstr Dżamili. Żaden mężczyzna nie mógł ich usłyszeć. Nikt nie mógł się dowiedzieć, jak mają na imię. Jeśli imię jakiejś kobiety się rozniosło, to już była ona zbrukana. Właśnie to ojciec Dżamili wbijał do głowy swoim dzieciom. Kiedy miał gości, dziewczęta siedziały w milczeniu albo szeptały cicho w innej części domu.
(fragment)